De zeegedichten van Maia Flore

"Wat is de kleur van de zomer?" Iedereen antwoordt hier beslist “blauw”. De twaalf stranden van de stad geven beurtelings hypnotische vergezichten waarin de lucht en het water samensmelten. Wanneer de zon ‘s avonds ondergaat, vergeet je de gedachtenspinsels van de dag en krijgen onze dromen een blauwe gloed.

Het meisje is rossig, maar het eiland? Dat lijkt het ook te zijn. Het roze graniet en de wildrode bloemen verwelkomen haar als een goede vriendin. Ze is zelfs twee keer helemaal omhooggeklommen naar de vuurtoren la Pietra. Op de dag van vertrek is het alsof ze afscheid neemt van haar zus.

Het verhaal gaat dat op deze plek alle liefdes uit een leven of uit een dag elkaar terugvinden zonder dit aan iemand verder te vertellen. Het strand is mooi als je het met iemand kunt delen. In de lange wandeling en in de oneindige rechte lijn voor ons lijkt de echo te weerklinken van degene die hier lange tijd heeft gewoond. "We houden alleen van dat wat we niet hebben." (Marcel Proust)

Als we op reis zijn, verlaten we tijdelijk onze woning om ons over te geven aan het onverwachte en aan nieuwe genoegens. Een visserslocatie op palen kan voor een paar uur een hutje worden. Van waaruit je het landschap van bovenaf kunt bekijken, vanuit het perspectief van een vogel.

Je kunt een kust ook bezichtigen vanaf de waterkant. Aan boord van een boot, met de voeten op een peddel, breng je je leven opnieuw in balans wanneer je door het water glijdt in de open lucht en de langs de kust. Degenen die terugkeren met een glimlach op hun gezicht en een gevoel van innerlijke rust hebben het begrepen: wanneer je ervoor openstaat om je standpunt te veranderen, ontdek je vanzelf nieuwe dingen.

Er zijn mensen die de nacht doorbrengen op het strand van Palombaggia om niets te missen van de zonsopgang en de oranje gloed op de rotsen. De schoonheid ervan is zo ontroerend dat je je afvraagt of je nog droomt. Verderop houdt het maanlandschap van het Lac de l’Ospedale je juist in een vreemde wakkere droom.

" - Waartoe dient een brug? - Ze zeggen dat dankzij een brug alles houdt. - De Pont du Préconil is te zien vanaf de zee, het strand, en zelfs de stad. Vanaf welk punt kan ik hem het beste bekijken? - Nou, dat hangt helemaal af van je humeur. Van verre valt je oog bij toeval op de brug en zie je het enorme bouwwerk. Van dichtbij kun je achter de grote zuilen verstoppertje spelen."

Hier heeft iedereen het over de mooie Cap Canaille met een hoogte van 363 meter. Diep in de calanque, omringd door hoge rotswanden, brengt de kunstenares je graag in verwarring. In een horizontale positie doet ze een oproep aan de zee om haar op het land te bezoeken.

Het is 22.01 uur. Bijna overal in Frankrijk is de zon al onder, behalve hier. Op het meest westelijke puntje van Frankrijk sprokkelt de zon er nog een paar minuten daglicht bij. Wat gaan we ermee doen? Zich vastklampend aan de pittoreske vuurtoren van de stad, le feu du Coq, lijkt Maia Flore zich af te vragen: "En wat vind je dan ten westen van het westen?"

Hier kom je om te zien hoe de oceaan en het bos in elkaar overgaan. De zeilen van de kleine karts klapperen in de wind, het gedraaf van paardenhoeven weerklinkt over het land. De bomen laten nog wat zonlicht door en zelfs het strand heeft haar mooiste kleurige huisjes aangetrokken, alsof de vakantie beschilderd wordt met de kleuren van elegantie.