Een dag in de regio Noord-Frankrijk, reizend door het hart van het erfgoed

Hier waan je je aan het einde van de wereld, na een lange tocht ... Levendiger dan ooit, op deze fantastische plek ontstaan uit het ritme van de getijden. Te midden van een afwisselende en krachtige natuur, voelt men de sensualiteit en schoonheid van het duinlandschap.

Whisky- en jeneverdampen en het geluid van de distilleertoestellen. De distilleerderij in Wambrechie snort al meer dan twee eeuwen en het brouwen van de alcohol klinkt letterlijk als muziek in de oren. Het als historisch monument geclassificeerde museum staat symbool voor de industriële architectuur van eind negentiende eeuw.

Ooit was dit de ontmoetingsplaats voor rijke industriëlen en arbeiders in badkleding. Tegenwoordig zijn het de kunstwerken die rondom de waterspiegel van dit ‘solidaire museum’ met elkaar van gedachten wisselen. Met hun mix van genres en stijlen, brengen ze de sfeer die het zwembad van Roubaix in de jaren 1930 zo koesterde, opnieuw tot leven.

Wat heb je te zoeken boven op een steenberg? Wat anders dan het uitzicht op een binnenstebuiten gekeerde wereld? De gelegenheid om het ondergrondse universum van de mijn te bevatten? Op de bergen van leisteen en steenkool speelt de natuur ook met de wetten van de zwaartekracht en kleurt zij jaar na jaar de zwarte bergen groen.

De mechanica van de machines doet hen ratelen, rollen en kloppen. Je komt de werkplaats van Jean Bracq binnen met kloppend hart, om het te verlaten met het lichaam in trance. Sinds 1889 tekenen veertig Leavers-weefgetouwen de contouren van een uitzonderlijk kantwerk op het herhalende ritme van een jachtig deuntje.

Het museum van glas en aluminium is gebouwd op steenberg 68 en spoor 68A. Het onthult of verbergt zichzelf al naar gelang de stemming van het moment. Net als de kunstcollecties die het huist, verbeeldt het museum op metaforische wijze het doorkruisen van ruimte en tijd.

Het licht dringt zonder enige terughoudendheid naar binnen en accentueert de radicale geometrische volumes van dit eigentijdse kasteel dat architect Robert Mallet-Stevens in 1932 ontwierp voor de industrieel Paul Cavrois. Bij het vallen van de nacht vervagen de warme bakstenen en heffen de bosuilen hun serenade aan.