Slow toerisme: onthaasten in Nouvelle-Aquitaine

Poitiers is een echte studentenstad en dat zie je direct in het straatbeeld: het bruist van de jonge mensen. Het leven vindt hier op straat plaats en het doet me denken aan mijn eigen studententijd. Een periode waarin je veel leert, talloze nieuwe ervaringen opdoet en waarin je als mens wordt gevormd. Het was in die tijd dat ik besloot om reisjournalist te worden, een keuze waarvan ik nooit spijt heb gehad, want kijk waar ik nu sta te onthaasten in de gezellige drukte!

Tijdens het reizen doe ik tal van nieuwe indrukken op en blijf ik onbewust leren. Het gaat vanzelf. De schoonheid van de stad en de plekken waar ik kom, maken mij nieuwsgierig naar de ontstaansgeschiedenis ervan. In Poitiers ga ik met een lokale gids op pad. Door de verhalen die zij vertelt over het verleden, krijgt de stad meer diepgang. Normaal noteer ik alle informatie, maar deze keer ben ik er met mijn volle aandacht bij. Ik kan het mensen die Poitiers willen bezoeken echt aanraden om net als ik een gids te nemen. Want pas dan komen de stad, haar verleden en de mensen tot leven.

We houden onder meer halt bij het standbeeld van de beroemde verzetsheldin Jeanne d'Arc. Voordat ze naar Orléans vertrok om te vechten tegen de Engelsen, werd ze hier ondervraagd. Jeanne d'Arc speelde een beslissende rol in de Guerre de Cent Ans, de Honderdjarige Oorlog tussen Engeland en Frankrijk.

Poitiers is ook een stad van kerken. De bekendste is de prominente Notre-Dame la Grande, in het oude stadscentrum. Omdat de zon schijnt, komen de glas-in-loodramen extra tot hun recht. In de stille kerk lijkt alle drukte van de stad ver weg. Ook de moeite waard is de imposante kathedraal van Poitiers. Deze ligt wat meer verscholen in de stad, maar het interieur is haast nog fraaier.

De gids neemt me echter mee naar het Baptisterium van Sint Johannes, tegenwoordig een museum, waar onder meer sarcofagen uit de 5e eeuw te zien zijn. Alleen al de toegangsdeur is imposant. Het bijzondere is dat dit het oudste christelijke gebouw in Frankrijk is.

De voor mij nog onbekende stad Chauvigny trakteert me op een geheel nieuwe ervaring: de Vélorail de Chauvigny. De vélorail is een oude spoorbaan waarop je niet met een gewone fiets, maar in een soort karretje met behoorlijk grote wielen kunt fietsen. Het lijkt op het eerste gezicht zwaar, maar het trappen blijkt eigenlijk best makkelijk te gaan. Uiteraard rijden er tegenwoordig geen echte treinen meer op deze rails, dus je kunt op je gemak van de omgeving genieten, terwijl je je over de rails laat voortglijden. Voor mij, in de verte, zie ik de stad die geklasseerd is als een van de Plus Beaux Détours de France, een van de mooiste omwegen om te nemen, dus dat belooft veel goeds!

Chauvigny telt niet één, maar wel vijf kastelen: Château Neuf, Château des Evêques, Château d'Harcourt, Château de Montléon en Donjon de Gouzon. Ze allemaal bekijken is wat veel, dus ik besluit om op de bonnefooi te gaan wandelen. De diverse oude muren die ik onderweg zie, geven me een nietig gevoel. Het uitzicht over het dal om de stad is schitterend.

Van een van de kastelen staat nog maar één muur overeind en die lijkt te balanceren op de heuvel. Deze muur behoorde toe aan het Château des Evêques, de bekendste burcht in deze stad. Tegenwoordig wordt in de overblijfelen van dit kasteel een roofvogelshow gehouden. Ik neem plaats op het terras tegenover het kasteel en waan me heel even een kasteelheer. Dat brengt me ook op het idee om ergens een koningsmaal te gaan eten. En uiteraard om er goed de tijd voor te nemen!

Ik hou ervan om zomaar wat rond te dwalen door een nieuwe regio en te kijken wat voor moois er op mijn pad komt. Zoals het dorp Labastide d’Armagnac bijvoorbeeld. Het dateeert uit de middeleeuwen en heeft een typische bouwstijl. Het rechthoekige stratenpatroon verdeelt de stad in acht huizenblokken met centraal in het midden een marktplein. Wat me opvalt zijn de vele katten in het straatbeeld. En vooral dat ze allemaal languit lijken te slapen, op straat, in vensterbanken, op tafels en waar al niet meer. Zou daar de uitdrukking slaperig dorpje vandaan komen?

Labastide d’Armagnac ligt in de streek waar de gelijknamige drank armagnac wordt geproduceerd. Armagnac wordt vaak vergeleken met cognac, maar het verschil is dat het al ruim tweehonderd jaar langer in deze regio wordt gemaakt. Op het dorpsplein tref ik een oude verkoper die me ervan overtuigt dat ik moet proeven. En ja, wie ben ik om dat aanbod af te slaan? Maar wees gewaarschuwd: ook hier geldt dat je er héél langzaam van moet genieten, want het goedje is met een alcolholpercentage van veertig procent behoorlijk sterk! Langzaam smaakt het ook beter. Een flesje voor in de koffer gaat mee!

Ik breng ook een bezoek aan Montmorillon en Angles sur L'Anglin, twee geliefde dorpen bij toeristen en het wordt mij al gauw duidelijk waarom. Het begint al met de ligging van beide dorpjes, direct aan de rivier met fraaie historische gebouwen als decor. Twee ideale plekken om rustig te struinen en willekeurige straatjes in te gaan. Hier kun je zorgeloos dwalen, want je waar je ook gaat, je komt altijd weer bij het piepkleine centrum uit.

Ik eindig mijn trip in de Franse Pyreneeën voor een stukje slow toerisme in de bergen. De kudde schapen die me aanstaart, heeft dit al goed begrepen: zij maken zich zeker niet druk! Ze kauwen kalm op hun grasmaaltijd, scharen zich gezamenlijk bij een waterval en laten zich gedwee fotograferen. Ik strijk neer in het gras om dit rustgevende tafereel in me op te nemen alvorens het hogerop te zoeken.

Om de berg op te gaan, neem ik de Petit Train d'Artouste, een bijzonder treintje. De spoorbaan werd ooit aangelegd voor de bouw van een stuwdam, er moesten goederen naar boven. Tegenwoordig zijn het toeristen die naar boven worden gebracht. Het treintje rijdt langs steile afgronden en moet soms wachten op koeien op de rails, die zich niets van de trein lijken aan te trekken.

Heel langzaam gaan ze aan de kant, maar je geduld wordt beloond met een prachtig uitzicht. Eenmaal aangekomen kun je een wandeling langs het meer maken of een stukje verder naar verschillende berghutten lopen. Ik heb de wandelschoenen al aan, dus kies ervoor om de terugweg wandelend te doen, maar je kunt ook weer met de trein naar beneden.

Omhoog met de trein, omlaag met de benenwagen

Het bergmeer is een mooie plek voor reflectie, en dan bedoel ik niet alleen die van de bergen in het water. Mijn zintuigen maken namelijk overuren op deze reis en hier kan ik alle indrukken laten bezinken. Superontspannend. Mijn geest is er helemaal bij gebaat om hier te zijn. Bij slow toerisme komen alle indrukken, precies zoals het hoort, langzaam binnen om daar als herinnering voor altijd te blijven.