Slow travel: vijfdaagse roadtrip in het Juragebergte met Veggie Wayfarer

Onze tocht met een huurauto begint in de stromende regen, die niet veel later overgaat in een hagelbui, maar uiteindelijk eindigt met maar liefst drie regenbogen. Op het moment dat we bij het hotel aankomen, lossen de wolken zich op en toveren ze een schitterend herfstlandschap tevoorschijn. We zijn aangekomen in Bourgogne-Franche-Comté, een regio die grenst aan de westkant van Zwitserland. Op deze trip willen we de ongerepte schoonheid van het Juragebergte ontdekken, vermaard om zijn uitstekende keuken, spetterende watervallen en schilderachtige dorpjes.

Onze eerste stop is Besançon, waar we kennismaken met Antoine, een enthousiaste gids die ons mee zal nemen door de schitterende natuur rondom deze middeleeuwse stad. De natuurlijke omgeving nodigt uit om te gaan wandelen, kajakken, raften, trailrunning en zelfs paragliden. De ogen van Antoine beginnen helemaal te stralen als hij vertelt over alle buitensporten die je vanuit Besançon kan beoefenen.

De volgende ochtend zijn we vroeg uit de veren om onze reis te vervolgen naar het hart van de Jura, richting Ornans, het dorp waar Gustave Courbet woonde, de beroemdste schilder van de regio. De weg slingert zich tussen majestueuze kliffen en door beboste valleien. We stoppen regelmatig om Louis even ‘uit te laten’, onze drone die zijn naam te danken heeft aan Louis Pasteur, een andere beroemde inwoner van deze streek.

We komen laat aan, maar vol mooie beelden op ons netvlies. Wat is het landschap van de Jura mooi! Claude, onze gids voor vandaag, wacht ons op met een grote glimlach en versnelt dan zijn pas om ons nog gauw zijn stad te kunnen laten zien. Vrolijk begroet hij iedereen die hij tegenkomt. Het lijkt wel alsof Claude een lokale beroemdheid is! Of misschien zijn de ‘Ornanais’ gewoonweg de vriendelijkste inwoners van Frankrijk?

De volgende dag doen we er nog een snufje bovenop en brengen we een bezoek aan de Grande Saline van Salins-les-Bains. Beide voormalige zoutziederijen zijn tegenwoordig omgevormd tot musea en belichten elk een ander aspect van de zoutwinning. Ze vertellen hoe het beroep van zoutzieder met de opkomst van de industrialisering en alle veranderingen die daarop volgden, langzaamaan verdween.

Voor de lunch hebben we nog net tijd voor een bezoekje aan een waterval, de eerste die we zien op onze reis, maar zeker niet de laatste. De regio is namelijk doorspekt met watervallen, die vaak het vertrekpunt zijn van gemarkeerde wandelpaden door de bossen naar de mooiste uitzichtpunten.

We brengen de middag door op wijndomein Domaine de la Pinte voor een proeverij van de beste producten van de regio, waaronder de beroemde ‘vin jaune’: een bijzondere witte wijn die gedurende zes jaar rijpt onder een gistlaagje, waardoor hij een zeer krachtige smaak krijgt.

De laatste tussenstop van de dag is het ouderlijk huis van Louis Pasteur. In het privélaboratorium bevinden zich nog altijd de door Pasteur zelf hermetisch afgesloten reageerbuisjes. Precies zoals ze door de wetenschapper zelf zijn achtergelaten, net als de rest van het huis.

We beginnen onze vierde dag met een vroege ochtendwandeling naar de Cascade des Tufs. Door de regen van afgelopen dagen stroomt het water overvloedig en kan de waterval zo de sprookjesboeken in. Deze vredige plek is ideaal voor een moment van bezinning alvorens we aan de laatste etappe van onze route beginnen.

Tot nu toe hebben we wijn geproefd, zijn we bevriend geraakt met locals en weten we meer over de plek die zout innam in de regio. Maar het laatste stukje van de puzzel om de regio echt te begrijpen, ontbreekt nog: kaas! En hoe kan je daar nu meer over te weten te komen dan door een bezoek te brengen aan het Maison du Comté in Poligny? Als een stel nieuwsgierige kinderen openen we alle doosjes met verschillende texturen, proberen we de geuren die eruit ontsnappen te onderscheiden en nemen we de onvermijdelijke selfie met de - net echte - houten koe die de ingang van het museum bewaakt.

Aangekomen in Dole, de laatste etappe van onze roadtrip, breekt de hemel open en zien we een paar stukjes blauwe lucht. We brengen de middag door met wandelen door de kleine straatjes van de stad. We beklimmen klokkentoren vanwege het panoramische uitzicht en speuren op de grond naar de bronzen platen met de gravure van een kat erop: het Circuit du Chat Perché is een wandelroute die je zelfstandig kunt volgen langs de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad.

De volgende dag zouden we eigenlijk op een trein terug naar België stappen, maar op het laatste moment hebben we besloten om 100 km richting het zuiden te reizen, tot aan de Zwitserse grens, naar een uitkijkpunt met uitzicht op vier meren. Rondom de meren lopen verschillende bewegwijzerde wandelroutes, maar vanwege tijdgebrek maken we enkel de wandeling tussen twee uitijkplatforms over een wat modderig en glibberig pad. Het landschap lijkt rechtstreeks uit Lord of the Rings te komen of, voor wie niet bekend is met dit heldenepos, uit Canada. Een mooiere afsluiting van dit geweldige avontuur hadden we niet kunnen dromen.