Fietsen in de Ardèche: la dolce vita op la Dolce Via

En er is nóg een route die al geweldig klinkt, zonder ook nog maar een meter gefietst te hebben: de Dolce Via. Dolce Via knipoogt naar het Italiaanse Dolce Vita, dat staat voor ‘zoet leven’. Dolce Via betekent vrij vertaald ‘zachtlieflijke weg’. Maar dan nu in Frankrijk, in de Ardèche wel te verstaan.

De bewegwijzerde route Dolce Via is zo’n 90 kilometer lang, waarbij de meeste kilometers vlakker dan vlak zijn. Dat komt omdat de route voor een belangrijk deel de rivier de Eyrieux volgt. En ook de Rhône, maar dan heet het niet langer Dolce Via maar de Rhône-route. Dat stukje Rhône-route moet je meepikken om er – met een treinritje van zo’n 30 kilometer - een mooi rondje van te maken.

Wie dit rondje het soepelst wil rijden, kan het best tegen de klok in fietsen en vertrekken vanuit Tournon-sur-Rhône. Waarom? Omdat dit idyllische stadje meteen Franser dan Frans is. Maar ook omdat de plaats naast de ViaRhôna ligt én omdat van hieruit de Train de l’Ardèche vertrekt. De Train de l’Ardèche is een lijntje waarop twee stoomtreinen uit het begin van de vorige eeuw de ergste klims van het hele fietsavontuur voor hun rekening nemen. Voordeel: de kuiten hoeven op het eerste traject nog niet in actie te komen.

De treinrit is een belevenis op zich: het spoor en de spoorbruggen zijn uit 1890. Het landschap dat je ziet is vrijwel hetzelfde als dat wat de passagiers zagen die een dikke eeuw geleden aan boord gingen van deze trein. Ook de geluiden van de briesende loc en de geklinknagelde wagons die knarsend en piepend over het enkelspoor door de Doux-vallei kronkelen, zal niet of nauwelijks veranderd zijn. Kortom, zie dit als een bijna twee uur durende tijdreis. En het beste nieuws: de fietsjes mogen gratis en voor niets mee!

Eindpunt Lamastre verwierf wereldfaam met haar Pisadou-gebak op basis van kastanjes. Volgens de toeristische informatie is er ook een escaperoom. Maar wij ontsnappen liever aan het breinbrekende vertier en trappen na een koffietje de fietsen aan. Het glooit, het groent, het is genieten. Dat het ook een beetje klimt, daalt en klimt, nemen we op de koop toe, onder het motto: iets wordt pas echt mooi als je er een beetje moeite voor doet. Bovendien is wat extra inspanning het ultieme excuus om de Franse keuken voluit te savoureren.

Het glooit, het groent, het is genieten.

Die Franse keuken vinden we in het dorpje Le Cheylard in La Cantine des Anges. Zoals de naam doet vermoeden staan hier culinaire engelen achter het fornuis en serveren hun vriendelijke broertjes en zusjes de gerechten uit. Onze bedjes staan in Hôtel des Voyageurs waar onze fietsen een veilig plekje krijgen en ook wat rust kunnen pakken.

In Le Cheylard is de Dolce Via als een T-splitsing. We kunnen rechtsaf naar Saint-Agrève, of linksaf naar Les Ollières-sur-Eyrieux. We kiezen voor het laatste, omdat we een rondje willen maken. Maar als je je fietsavontuur met 25 extra kilometers omhoog (600 meter) en dezelfde afstand naar beneden wilt uitbreiden, dan is dat zeker het overwegen waard. Ook omdat de meeste fietsers dit uitstapje links laten liggen, waardoor je de Ardèche nog meer voor jezelf hebt. En Saint-Agrève is – vrijwel onontkoombaar in deze prachtige streek - opnieuw een alleraardigste dorpje met genoeg accommodaties (een nachtje extra boeken in Le Cheylard is misschien nog slimmer, want dan kun je de meeste bagage in het hotel laten).

Het traject naar les Ollières-sur-Eyrieux gaat door de Eyrieux-vallei en volgt – hoe kan het ook anders – de rivier, de … Eyrieux. Op deze kilometers gaat de Ardèche helemaal los. Alsof het nog even alles moet geven voordat de oevers van de Rhône worden bereikt en het departement Drôme het stokje op de linkeroever overneemt. Het landschap dat ons omringd is vermetel uit de rotsen gehakt. Niks geen gelikt landschapje van Pierre-Auguste Renoir. Eerder een impressionistisch meesterwerkje van Claude Monet. Maar dan wel geschilderd met voornamelijk verf uit de tubetjes ‘woest grijs’ en ‘stoer groen’. De brute kracht die van de verweerde rotsen afspat wordt slechts wat getemperd door struiken en bomen. Alleen dankzij het groen weten we zeker dat we niet per ongeluk in een maanlandschap beland zijn, zo ruig gaat het er hier aan toe.

Naast en niet zelden onder ons stroomt en kolkt het water van de Eyrieux. De rivier beweegt, net als wij, richting de veel bredere en brave Rhône. Op de stillere stukjes van de rivier zien we hoe mensen vanuit een kano het landschap ‘over zich heen krijgen’. Hier en daar zien we mensen zich vermaken op de kleine strandjes of hun geluk beproeven door op een forelletje te vissen. Omdat we het niet eens worden over of we gaan slapen in een safaritent op de camping (Le Mas de Champel, camping met het label 'Accueil Vélo') of een hotelletje pakken (Bergerie de la Combe) doen we kop of munt. Het wordt het huisje van steen, en het 3-gangendiner pakken we in restaurant Le Siècle aan de oever van de rivier.

Het laatste traject is meteen het langste, maar ook het meest vlakke stuk. De Rhône wijst de weg. Het heet daarom ook niet meer Dolce Via maar ViaRhôna. Ook prima – als de fietspaden maar oké zijn. En dat zijn ze. Met de stilte zit het ook nog wel goed, maar er is hier wel meer verkeer en bebouwing. In Frankrijk wonen immers niet alleen maar boeren en boswachters.

Als de cirkel rond is – in Tournon-sur-Rhône (het vertrekpunt van de Train de l’Ardèche) – besluiten we dat gelijk goed te vieren. Met het oh zo Franse hotel Les Azalées, direct aan de Rhône en met een kamer die uitzicht biedt op een hangbrug die de oevers verbindt. Het eten laten we over aan de koks van Le Cerisier tussen de wijngaarden. Zij zijn onlangs gewaardeerd door de Guide Michelin met een Bib Gourmand. Of we met dit hoog culinaire uitstapje meteen failliet gingen? Dat viel reuze mee, omdat ze ook een mooi en betaalbaar menuutje cateren. En zolang je niet blind uit de wijnkaart kiest, blijft er zelfs nog budget over voor La Cité du Chocolat, een soort chocolademuseum.