6 culinaire specialiteiten uit de Dordognevallei die je absoluut moet proeven

In de Dordognevallei groeiden de aardbeien lange tijd tussen de wijnranken. Tegenwoordig speelt deze zomerkoning de hoofdrol op lokale markten en is het de grote favoriet van lichte desserts en zoetzure jam. Vanaf april kleuren de gezellige markten van Périgueux, Sarlat, Bergerac en Beaulieu-sur-Dordogne overal rood en is de lucht vervuld van een heerlijk subtiele geur. Met schattige namen als Gariguette, Cirafine, Charlotte en Donna zijn ze op elk moment van de dag en tot halverwege oktober om op te vreten!

Dit heerlijk smeuïge rauwmelkse geitenkaasje wordt al sinds de 15e eeuw gemaakt op de hoogvlakte van de Causses du Quercy. De cabécou uit Rocamadour (met AOC-keurmerk) smelt op de tong, waarbij een subtiel romig en nootachtig aroma vrijkomt. Of je 'm nu eet op een sneetje Croustilot, het bekende knapperige brood uit de Lot, samen met noten in een salade of juist warm met een beetje honing, het is altijd een feest. Echte kenners drinken er een glaasje Glanes of Amadour bij, twee lokale rode wijnen uit de Dordognevallei.

Zoals je de Provence herkent aan zijn olijfbomen, zo herken je de Dordognevallei aan de vele boomgaarden met walnotenbomen. Langs de oevers van de Dordogne en in het groene heuvelachtige landschap zijn sinds de 10e eeuw vele duizenden bomen geplant waar de beroemde Noix du Périgord aan groeit die verwerkt worden tot walnootkernen, olie, wijn, likeur, meel en zoete en hartige taarten. Of je de noot nu vers eet of gedroogd, in zijn geheel, gekaramelliseerd of met chocola, hij geeft elke salade een heerlijke bite. Het is een waar geschenk van moeder natuur en dat vieren ze in de Dordognevallei elk jaar na de oogst uitbundig met tal van walnootfestivals.

Reken er maar niet op dat je spontaan over deze eetbare juweel zult struikelen. Je moet er echt een neus voor hebben, of een goede truffelhond, én een geoefend oog om de zwarte truffel van de Périgord te vinden. Geen enkele andere paddestoel roept met zijn krachtige geur en subtiele aroma zoveel enthousiasme op bij de liefhebbers. Het lekkerst is de truffel als hij vers is, tussen december en maart, de periode waarin de boerenmarkten van de Dordognevallei volledig om deze zwarte diamant draaien. Van mei tot eind augustus betovert de zomervariant de smaakpapillen, verwerkt in truffelboter of geraspt op een bord verse pasta. Het geluk heeft wel een prijs, maar dat mag ook wel vanwege de zeldzaamheid: de truffelboeren uit de Dordognevallei moeten zich tegenwoordig tevredenstellen met een paar honderd kilo, terwijl ze er in de 19e eeuw tonnen van oogsten.

In de Dordognevallei, en met name in de Lot waar de traditie vandaan komt, vind je tal van producenten van foie gras, de beroemde delicatesse die je terugziet op elke feesttafel, naast confit, eendenborst, pâtés en gevulde ganzennek. De techniek van het vetmesten dateert al uit het Egypte van de 25e eeuw voor Christus. Of je er nu een voor- of tegenstander van bent, het is moeilijk om de heerlijke smaak van de ganzenlever te weerstaan, in welke vorm dan ook: gebraden, gekookt of halfgekookt. Talrijke kleine boerenbedrijven stellen hun deuren open om bezoekers kennis te laten maken met de geheimen van het procedé.

Boven op de causses, zoals de hoogvlakten van de Dordognevallei worden genoemd, is het gras kort en vind je overal muurtjes van gestapelde stenen en prachtige wandelpaden. De schapen die hier grazen, hebben zwart omrande ogen. Volgens de legende zou een herder met houtskool een ring rond de ogen van zijn schapen hebben getekend, met de bedoeling hun ogen te beschermen. Zo kwam het dat de lammetjes met diepzwarte ogen werden geboren. De lammeren van de Quercy, waarvan het vlees een oorsprongsbenaming heeft, blijven zeventig dagen bij hun moeder, ronddartelend in de schaduw van de grote eikenbomen op de hoogvlakte.